عرض سلام دارم خدمت همه ی دوستان و همکاران و هم شهریان و بخصوص دانش آموزان عزیزم

امروز یه روزی بود که نه تنها من بلکه دانش آموزام هم هرگز تو زندگیشون فراموشش نمیکنن. تا قبل از این خود من چندین زلزله رو تجربه کرده بودم، مثلا سال 89 وقتی تو روستای کوهک بودیم شب هنگام حدود ساعتای 11 بود که صدای سقف اتاق ما رو متوجه زلزله کرد. اون زلزله خیلی خطرناک بنظر می رسید ولی هرگز به وحشتناکی زلزله ی امروز نبود. بهرحال امروز شیفت ظهر، دبستان معراج که روبروی زندان شهر قرار داره درس داشتم. چون شیفت صبح هم دبستان راهیان نور بودم، تا اومدم خونه و ناهاری خوردم و وضویی گرفتم کمی دیر شد و حدود ساعت دوازده و ربع وارد مدرسه شدم. ساعت اول و دوم بطور کاملا عادی گذشت. زنگ تفریح سوم بعد از اینکه نماز ظهر رو خوندیم، من و آقای درزاده قبل از همه رفتیم سر کلاسامون. من به بچه ها گفتم که کتابای هدیه های آسمان خودشونو بیارن بیرون. درس هیجدهم رو خوندیم و به کمک بچه ها داشتیم تمریناشو پای تخته حل می کردیم. من روی صندلی خودم نشسته بودم که ناگهان احساس کردم ساختمون داره حرکت می کنه و بلافاصله متوجه زلزله شدم و زودتر از دانش آموزا خودمو به در رسوندم و درو باز کردم تا دانش آموزا رو به بیرون هدایت کنم ولی از بس شدت زلزله زیاد بود امکان نداشت دانش آموزا رو از طبقه بالا از راه پله ها به پایین بفرستم، چون خطر راه پله ها بیشتر از هر چیز دیگه ای بود. بنابراین دانش آموزا رو گفتم کنار دیوارهای داخلی کلاس و سالن بایستند.خیلی وحشتناک بود اون صحنه، همه بچه ها داشتن از ترس گریه میکردن و من سعی میکردم اونا رو آروم کنم. یه لحظه هم فکر کردم با ایجاد شکاف در دیوارها و تکان های شدید، تموم ساختمون داره میره پایین. من و بچه ها تا پایان زلزله تو طبقه دوم موندیم. به محض اتمام زلزله همه بچه ها رو به بیرون هدایت کردیم و به لطف خداوند متعال از زلزله ی 7 و 7 دهم ریشتری هیچ خسارت جانی رو تو مدرسه ما بوجود نیاورد. ولی با این وجود فک کنم به ساختمون مدرسه خسارت جدی وارد شد. خوشبختانه تو این زلزله ی بزرگ که بزرگترین زلزله ی ایران در 56 سال اخیر بود فقط 12 نفر مجروح شدند.

خدا رو هزاران مرتبه شکر

پادشاها جرم ما را در گذار

ما گنه کاریم و تو آمرزگار

تو نکوکاری و ما بد کرده ایم

جرم بی اندازه بی حد کرده ایم

سالها در بند عصیان گشته ایم

آخر از کرده پشیمان گشته ایم