با فرا رسیدن ماه مبارک رمضان، مردم متدین و باخدای سراوان بیش از پیش به مساجد روی می آورند و از کسب و کار خود می کاهند. ماه رمضان در این شهر تاریخی و مذهبی رنگ و بوی خاصی دارد. تلاوتها ، نیایشها ، مناجاتها ، قیام اللیل ها و تهجدها و روزه داری های مردم، خود نشانگر این امر می باشد. رمضان که می آید با خود بوی قرآن و دعا می آورد زیرا این ماه، ماه قرآن است. بنده نیز که عضو کوچکی از این شهر می باشم آنچه را که از آداب و رسوم این ماه دیده ام به اختصار بیان می دارم. یکی از کارهای مهمی که مردم انجام می دهند عبادت است. روزه گرفتن و افطار نمودن بخش عمده ی این عبادات را تشکیل می دهد. بیشتر مردم در سفره ی افطار از میوه جات و شربت جات گرفته تا غذاهای سنتی من جمله: سمبوسه ، پکوره ، نان محلی و... استفاده می کنند. نماز تراویح نیز که بعد از نماز عشاء بصورت جماعت برگزار می شود، مردم را بیشتر به معنویات این ماه پر برکت نزدیک می کند. در نماز تراویح که بیست و نه الی سی شب به طول می انجامد، مردم بهمراه حافظان قرآن ، قرآن را ختم کرده و در شب ختم قرآن جلساتی عرفانی با حضور بزرگان دین و علماء برگزار می کنند. در این جلسات که با حضور پرشور جوانان برگزار می شود، همه از خدا و قرآن و رمضان می گویند و می شنوند. همچنین در پایان جلسات معمولا دعا خوانده می شود. اعمال مردم این شهر را در این ماه، فقط کسی بخوبی می تواند حس کند که واقعا در اینجا حضور داشته باشد. هم اکنون بنده با چند نفر از دوستان و برادران هر شب به همراه هم برای برگزاری نماز تراویح به مسجد نور می رویم و پشت سر حافظ محمد کریم نماز میخوانیم. همین شوق و ذوق برای نماز و دعا واقعا جای دیدن و تعریف کردن دارد، چیزی که در غیر این ماه بندرت به آن برمی خوریم. از خداوند مهربان خواستار آنم که در غیر رمضان نیز دلهایمان را همین گونه وابسته ی مسجد و خداوند بگرداند. " آمین "